Je kunt zomaar in de bijzondere omstandigheid geraken dat je het niet altijd onverdeelde genoegen smaakt om veelvuldig te gast te zijn in een ziekenhuis. Mij overkwam dat de afgelopen tijd. Het Maxima Medisch Centrum in Veldhoven stond vaak op mijn routekaart.
De 1.5m samenleving is in het hospitaal consequent en zonder teveel inspraak van de ‘klant’ in uitvoering genomen. Strikt, volstrekt duidelijk en zonder uitzonderingen. Wel zo makkelijk, geruststellend en comfortabel. Misschien omdat in deze omgeving pas écht duidelijk wordt hoe belangrijk zorg eigenlijk wel is. De onderlinge afhankelijkheden zijn in een medisch huis zó immens groot, dat afwijkend gedrag in geen enkel geval getolereerd kán worden. En iedereen neemt de protocollen ook gewoon in acht. Grenzen worden niet zichtbaar overschreden.
Het is een verademing: even geen debat over ‘maatregelen’ of een maf protest tegen veronderstelde ‘viruswaanzin’. Empathie, begrip, bekommernis, mededogen, aandacht en zorg. Dat kom je hier tegen in álle gangen en kamers. In een ziekenhuis luisteren mensen naar elkaar, ook als ze het oneens zijn. Het ziekenhuis is de samenleving in het klein.
Een patiënt die onder politiebegeleiding wordt binnengebracht. Een jong stel dat met een waaier aan vrolijk gekleurde ballonnen het ziekenhuis verlaat met hun pasgeboren baby. Een Indiase expat met een gekreukeld, inmiddels van een ’steiger’ voorzien been. Een boer uit Irsel wiens maag is verkleind. En een patiënt met kabels en zakken, samengebundeld aan een paal op wieltjes. Hij baant zich een weg naar buiten. Op een afgelegen, verboden plaats toch een sigaretje roken.
Een wereldje op zich.
Dat er sprake kan zijn van ernstige personeelstekorten in de zorg is voor mij een volslagen raadsel. Arbeidssatisfactie ligt hier overal voor het oprapen. Artsen en verpleegkundigen maken onderling plezier en worden door de ‘klant’ op handen gedragen. Professionaliteit staat zeer hoog in het vaandel. Geen dag is hetzelfde en uitdagingen meer dan genoeg.
De werkdruk schijnt veel te hoog. Ongetwijfeld, en dus des te groter mijn bewondering voor de prestatie om toch met een open, dienstbaar en blijmoedig gezicht al die porties ellende, teleurstelling, pijn en verdriet dagelijks tegemoet te treden.
Liefdevolle zorg: ik heb gezien wat het betekent in de dagelijkse praktijk, vierentwintig uur per dag. Gevoeld hoe indrukwekkend het empathisch vermogen is waarmee állen, zonder uitzondering, de patiënten en hun begeleiders tegemoet treden.
De komende tijd wordt er weer zeer veel van hen gevraagd.
Ik sta en maak een diepe buiging.
