De tijd lijkt even stil te staan. Want weer is het roomse hommeles aan de Hoogstraat in
Eindhoven. Alsof we nog in de naweeën zitten van een diepgaand kerkrechtelijk conflict in de 70-er jaren van de vorige eeuw. Katholieken tegen katholieken. Toen haalden die gelovigen rollebollend de landelijke pers. In 1972 besloot de bisschop van den Bosch om er de parochiekerk te sluiten én te slopen. Noch het een noch het ander lukte. De Gestelnaren lieten niet met zich sollen. De kerkelijke overheid droop af.
Dezelfde partijen staan weer tegenover elkaar. En Den Bosch is nog steeds in beeld, maar nu vanuit de rechtbank. Eiser en gedaagde zijn de gang opgestuurd door de dienstdoende
rechter: kijk elkaar nog eens diep in de ogen, vind elkaar in een compromis. Maar niks daarvan: één keer oorlog, altijd strijd, zo is er ‘gedacht’.
Van wíe is de kerk en alle daarbij behorende administratieve rechten. Dat was indertijd en ook vandaag nog de vraag. Toen bezetten de parochianen de kerk, twee maanden lang. Als ware revolutionairen pakte men de tijdsgeest op en sloot de kerk van binnenuit af. Niks te bisschop of nog hoger die aan hún parochiekerk kon komen. Een status aparte volgde, tot op de dag van vandaag gevierd en beleefd.
Héél katholiek Eindhoven ging de afgelopen decennia bijna ten onder in het ene na het andere fusieproces, totdat er nog slechts enkele, de stad overkoepelende parochies overbleven. Gebouwen dicht, verkocht of gesloopt.
Anonimiteit werd troef in het eens zo rijkelijk met parochieleven en kerkgebouwen bedeelde Eindhovense roomse leven.
Zo niet de Sint-Lambertuskerk. Komen, zien en overwinnen. Onverdroten de eigen richting, decennialang. Onder leiding van een heus eigen stichtingsbestuur: baas van hún kerk. En dat is bij kerkleider, deken René Wilmink, in het verkeerde keelgat geschoten. De opperpastoor van Eindhoven eist het bestuurlijke gezag over de meer dan honderd jaar oude neogotische, inmiddels tot rijksmonument verheven kruisbasiliek. Het moet gedaan zijn met die eigengereide aanpak in Gestel.
Vanuit het perspectief van de parochianen, een levende gemeenschap, is dat een gotspe. Welke kerk dan ook, het gebouw behoort uiteindelijk toe aan de gelovigen die het ‘dragen’. Besturen dienen dienstbaar te zijn aan de mensen in de buurt, uit Gestel, en anderen die de kerk bezoeken. Niet andersom. De tijd dat een Kerk zó kon handelen ligt ver achter ons.
