Trigger van FRITS
Een vraagje van FRITS op mijn digitale deurmat. Of ik een column wil schrijven in het magazine. Met de toevoeging; zonder poen, maar wel eeuwige roem. Grappig. Nu zijn dit niet mijn eerste drijfveren, maar toch. Waarom zou ik deze handschoen dan wel oppakken? Ik heb al een chronisch tijdgebrek. Nu vind ik schrijven heerlijk. Schrijven is voor mij een vorm, dat wij mij raakt en bezighoudt, uit te drukken in taal. Over elk woord denk ik na. Wat het betekent en hoe het voelt. Maar zou ik wel lekker frank en vrij durven schrijven? Niemand zit te wachten op een saaie en stoffige column.
Volgens FRITS zou ik mijn licht kunnen laten schijnen over de waarde van cultuur in en rond Eindhoven. En dat triggerde mij. Tijdens het hoogtepunt van de coronacrisis hebben vele culturele instellingen, makers en meemakers de Cultuurvisie 2030 geschreven en gelanceerd. Met als titel ‘Deze stad maakt’. Een eerste aanzet tot een transitie die nodig is voor een fijn levensklimaat in Eindhoven. Cultuur is het weefsel van onze stad. Het is de manier waarop wij met elkaar samenleven en omgaan. De herinneringen die wij met elkaar delen en de verhalen die wij vertellen. Zonder cultuur geen leven.
Sindsdien is er veel gebeurd. In de samenleving. In onze stad. We tuimelen van de ene crisis in de andere. Protesten bepalen het dagelijkse nieuws. Politici worstelen met de uitslag van de landelijke verkiezingen. Mensen voelen zich niet gehoord en gezien. Zoeken koortsachtig naar bestaanszekerheid. En vinden vaak geen antwoorden en oplossingen. In een tijd als deze, waar alles onzeker is en de dreiging groot, zien wij vele overlevingsmechanismen. Van verdedigen, ontkennen, aanpassen tot aanvallen. In onze samenleving, en in de culturele sector, zien wij vooral verdedigen en ontkennen. Zo iets van: ieder voor zich en God voor ons allen. Of na mij de zondvloed.
Ik ben zelf meer van het aanpassen en aanvallen. Aanpassen betekent voor mij samenwerken en met elkaar zoeken naar antwoorden en oplossingen. Aanvallen betekent voor mij naar voren treden en kleur bekennen. Juist in dit tijdsgewricht biedt cultuur hoop en perspectief. Cultuur is wat ons identificeert en verbindt. Sommige FRITS-lezers zullen het roerend met mij eens zijn, anderen vinden mij naïef en weer anderen hebben geen idee wat ik bedoel. Daarom wil ik in de columns die volgen de waarde van cultuur laten zien door de ogen van ‘gewone’ Eindhovenaren. Mogelijk gemaakt door ongebruikelijke en bijzondere samenwerkingen. Ik wil hun verhalen vertellen en met jullie delen. Hoe cultuur hen verblijdt, verrast, verbeeldt, verrijkt en verbindt. Ben of ken je zo’n iemand? Laat het mij weten. PS: Het antwoord op het vraag van FRITS is dus volmondig JA!
