Op de metalen brievenbus van het mooie, oude, witte hoekhuis op de Tongelresestraat, staat met zwarte viltstift geschreven: ‘Klepper klepper’. Toch zoek ik naar een deurbel, die er uiteraard niet is. Dus doe ik klepper klepper en wacht af. Een meisje van een jaar of vijftien doet open en vraagt me op strenge toon wie ik ben en wat ik kom doen. „John is er niet”, zegt ze, zonder enige poging haar argwaan te verbergen. Maar na enige vriendelijke toelichting mag ik dan toch binnenkomen. Ze leidt me naar het atelier van haar vader en zegt: „Maar goed, ik ben bezig. Je kunt hier wachten. Maar nergens aankomen. Het is namelijk niet fijn als mensen aan je spullen zitten.” | Download hier het interview (pdf).
