Na de herfstvakantie: ’school doen’, een immense opgave
Ooit was ik werkzaam als rector van de voormalige school voor VWO/HAVO in Veldhoven, het Anton van Duinkerkencollege. Dagelijks passeerden drommen leerlingen volgens een nagenoeg vast ritme. Ook langs mijn werkkamer. De sfeer was aimabel, soms speels en heel af en toe puberaal opstandig.
De meeste leden van de schoolbevolking wisten wel zo ongeveer waar ze aan toe waren. Vaak vormden we een schoolgemeenschap. En deelden verdriet en vrolijkheid.
De cadans van het schooljaar was een gegeven, het ritme werd bepaald door jaarrooster en seizoenen. Rust, orde en regelmaat, zo lijkt het althans.
Er valt van alles op af te dingen, behalve de betrekkelijke voorspelbaarheid van het verloop van het leerjaar. Wel zo fijn voor een vruchtbaar studieklimaat.
Al mijmerend over dit geromantiseerde beeld, vroeg ik me af hoe ik me nu zou opstellen. In de wetenschap dat dit schooljaar een bizarre start kreeg. Immers, lang bleef onduidelijk onder welk gesternte de leergierige adolescenten de schoolpoort mochten passeren. De laatste periode van het vorige schooljaar verdiende ook al geen schoonheidsprijs. Het ontbrak aan ritme, en aan de verwachting dat studie-inspanningen beloond zouden worden naar geleverde prestaties.
Alle moeite ten spijt is 2020 aan het verworden tot een rommelig schoolkalenderjaar. Daar valt mee te leven, ware het niet dat leerlingen daarvan de dupe kunnen worden. Achterstanden die in het vorige studiejaar zijn opgelopen, dreigen te cumuleren in nieuwe, verder oplopende hiaten.
‘…Het virus is nog niet klaar met ons…’, zoveel is inmiddels wel duidelijk.
Mocht ik nog schoolleider zijn, wat zou ik verlangen naar gewoon ‘school doen’.
Met het team alles uit de kast halen om overal waar mogelijk de school draaiende te houden. De digitale snelweg niet als panacee, maar zonder twijfel een welkome aanvulling op het onderwijs ‘in de klas’.
Halve klassen, betere ventilatie en meer beschermingsmiddelen. Maatregelen die ik per ommegaande zou treffen. Bestuurlijke drukte ‘boven me’ zou ik daar fijn beleid laten maken, maar afwachten in geen geval.
Alles in het werk stellen opdat er in juli 2021 hopelijk geconcludeerd kan worden dat het schooljaar in rust, redelijkheid en zonder bovenmatige risico’s werd afgerond. A Hell of a job, eigenlijk onmogelijk.
Wat heb ik een diepe bewondering voor de huidige docententeams. Zij doen hun uiterste best om al die prachtige VO-scholen tot veilige havens te maken voor leergierige en nieuwsgierige leerlingen.
Óók applaus voor leraren dus.
